خسرو شکیبایی چه زیبا گفت:
گاهی یک نفر
با نفس هایش
بانگاهش
باکلامش
با وجودش
با بودنش....
بهشتی میسازد از این دنیا برایت
که دیگر بدون او
بهشت واقعی را هم نمیخواهی....

كجایی؟!!!       

ببین گوش کن :
فرقے نمیکنه من و تو متولد کدوم برج ِ سالیم...
مهم اینه که اگه تو نباشے،
من همیشه برج ِ زهرِمارم

گوشهایم سنگین نیست
خودم را به کر بودن زده ام
میخواهم وقتی میگویی دوستت دارم انقدر بلند بگویی که همه شهر بفهمند با منی...

بهانه گیر .... زبان نفهم

امشب دیوانگی در من بالا زده...
نه سکوت
نه موسیقی
نه سیگار..
هیچ چیزو هیچ چیز این دیوانگی را تسکین نمیدهد

سلامتیه اون صبحی که وقتی بیدار میشی خودشو بغل کرده باشی، نه یادشو...!

وقتی دستت تو دست عشقته و آروم یه فشار کوچیک به دستت میده ...
بی تفاوت ازین فشار رد نشیا
داره باهات حرف میزنه
میگه دوست داره!
میگه هوات و داره!
میگه حواست به من باشه!
میگه حواسش بهت هس!
میگه تنها نیستیا!
میگه....
تو هم همینجور که دستت تو دستشه
آروم انگشت شصتت و بکش رو انگشتاش...
آره
دوست داشتن يعني اين،،،

ﺣﺲ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ

ﺧﺎﻃﺮﻩ ﭼﯿﺴﺖ ؟
ﺩﺭﺧﺘﯽ ﺑﺎﻻﯼِ ﮐﻮﻩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ؟
ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﻭﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ ؟
ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺧﺰﺍﻧﯽ ﺑﯿﻤﺎﺭ؟
ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﯿﭻ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﻣﺎﻥِ ﺣﺎﻝ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺳﺖ
ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻭﺳﯿﻌﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖ
ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺩﻝِ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ
ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﺳﺖ
ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻭ ﺑﺮﻓﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻋﻤﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ

گاهی
هوس میکنم
در آغوشت حل شوم!
با همه سردیت،
هنوز برام گرمترین حس دنیایی